گامی به سوی ظهور

عقیق: روز هفتم ماه صفر در تقویم های رسمی کشور به عنوان روز ولادت امام موسی کاظم(ع) نامگذاری شده است. اما هفتم ماه صفر در میان مراجع و علمابه خصوص در شهر قم به عنوان روز شهادت امام حسن مجتبی(ع) روز عزا و تعزیه است و علمای شیعه همواره به این موضوع ملتزم بوده اند. سابقه این موضوع در شهر قم از زمان حضرت آیت الله حائری شیرازی است و هنوز هم علما و مراجع بر اساس همان سنت، روز هفتم صفر را روز شهادت امام حسن مجتبی (ع) می دانند و مجلس عزاداری برپا می نمایند.

هفتم صفر از سال ها پیش در میان بزرگان و علمای حوزه به عنوان روز شهادت قوی تر بوده است و جنبه عزا و سوگواری در آن بیشتر است تا جنبه شادی و گرامیداشت ولادت امام موسی کاظم(ع) و این سیره همچنان تا امروز ادامه دارد.

همچنین از شاگردان مرحوم شیخ عبدالکریم حائری مؤسس حوزه علمیه و ایت الله بروجردی نیز نقل میشود نظر این دو بزرگوار در خصوص سالروز شهادت امام حسن مجتبی روز هفتم ماه صفر بوده است و با تعطیلی دروس این روز را به عزاداری میپرداختند حوزه علمیه نجف هفتم ماه صفر را به مناسبت شهادت امام حسن مجتبی (علیه السلام) تعطیل میباشد و مراسم سوگواری برگزار میکنند.

نظر مراجع و آیات عظام درباره عزاداری هفتم صفر

پاسخ آیت الله صافی گلپایگانی (دامت برکاته) :
برپائی مجلس میلاد ائمه علیهم السلام بسیار خوب و مناسب است اما چون هفتم صفر بنا بر بعضی اقوال مصادف با سالروز شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام می باشد و از طرفی تمام ماه محرم و صفر ماههای حزن آل الله و کاروان داغدار و مصیبت زده حضرت سیدالشهداء علیه السلام است سزاوار است در این دوماه مجلس روضه وعزا برپا نموده و از مجالس جشن وسرور جدا اجتناب نمود.ان شاءالله مجمع مقدس شما عزیزان مورد توجه و عنایت خاصه حضرت بقیةالله ارواحنا فداه قرار بگیرد و همه از منتظران امر فرج آن حضرت بوده باشید


پاسخ آیت الله وحید خراسانی(دامت برکاته) :
بسم الله الرحمن الرحیم
به آنچه فقیه محقق ، موسس حوزه علمیه (قدس سره) فرموده اند ، باید عمل شود.


متن جوابیه آیت الله شبیری زنجانی(دامت برکاته) :
بسمه تعالی
عزاداری روز هفتم ماه صفر به عنوان سوگواری سبط (علیه السلام) و تعطیل بازار که سنت شیعیان بوده از شعائر دینی است که باید محفوظ بماند و با ذکر مناقب امام هفتم (علیه السلام) منافات ندارد .

پاسخ آیت الله سید صادق روحانی(دامت برکاته):
باسمه جلت اسمائه، جماعتی از محققین و علما مانند شیخ مفید، شهید و کاشف الغطاء بعد از تحقیق، روز هفتم صفر را روز شهادت آن حضرت نوشته اند من هم موقعی که در این مورد تحقیق می کردم، تقریبا اطمینان به این پیدا کردم بنابراین مقتضای تعظیم شعائر، اقامه مجلس عزا، تعطیلی بازار، خروج دسته جات و عزاداری در این روز است، و وظیفه صدا و سیما بر پایی عزاداری است و تولد امام کاظم (ع) در این روز مانع نباید بشود.

پاسخ مرحوم ایت الله آیت الله بهجت(ره) :
بسمه تعالی مناسب است در جمع بین دو قول (( مشهور )) در روز هفتم صفر به شهادت سبط اکبر، امام مجتبی (( علیه آلاف التحیة و الثناء)) و تولد امام موسی الکاظم علیه السلام ، ترتیب مجالس برای هر دو امام بزرگوار به اینکه مصائب امام دوم علیه السلام و مناقب امام هفتم علیه السلام علیه السلام را متذکر و یادآور باشند و به همین احتیاط حاصل می شود .

پاسخ آیت الله مکارم شیرازی(دامت برکاته) :
بسمه تعالی
البته نظر مشهور طبق آنچه مرحوم کلینی ( ره ) در کافی آورده این است که شهادت آن حضرت در آخر ماه صفر است ولی با توجه به روایت دیگری که مربوط به هفتم ماه صفر است سزاوار است نسبت به آن روز نیز احترام رعایت شود.

پاسخ مرحوم ایت الله فاضل لنکرانی(ره) :
بسمه تعالی و له الحمد در این که باید یک روز اختصاص به حضرت امام مجتبی علیه السلام داشته باشد تردیدی نیست و با توجه به اینکه روز 28 صفر روز رحلت خاتم الانبیا (ص) هم هست و بدین لحاظ شهادت سبط اکبر علیه السلام تحت الشعاع قرار می گیرد، لذا خوب است که روز هفتم صفر را به این عنوان اختصاص دهند که (( مشهور )) هم همین است


پاسخ ایت الله آیت الله سیستانی(دامت برکاته) :
بسمه تعالی بزرگداشت شهادت سبط اکبر امام حسن مجتبی علیه السلام و ترتیب مجالسی برای آن حضرت و ذکر مصائب و یادآوری مناقب آن امام از مصادیق تعظیم شعائر است . و من یعظم شعائرالله فانها من تقوی القلوب

پاسخ مرحوم آیت الله میرزا جواد تبریزی(ره) :
محرم و صفر ماه های حزن بر سیدالشهداء و خاندان اهل بیت علیهم السلام می باشد و باید به مجالسعزاداری روضه خوانی بگذرد.

بسیج عطری است آسمانی که از جوانه‏ های ایمان تراوش می‏شود و پایگاهی است برای مُشت‏های گره شده.

«بسیجی کسی است که نورش، خورشید را، موجش دریا را، استواریش کوه را، عزمش آهن را، وسعت روحش جهان را، صفتش واژه‏ها را، بی‏نامیش نام را، سوزش آتش را، سرعتش باد را و شهره‏اش تمام اسطوره‏ها را خجل کرده است».

می رسد هر دم به گوشم این صلا
قال مولا : کل ارض کربلا
کیست در میدان فداکاری کند ؟
این حسین عصر را یاری کند ؟
باید از حالا بسیجی تر شویم
بیقرار و بی دل و بی سر شویم
غرق ایمان ، غرقِ در پاکی شویم
مثل مردان خدا خاکی شویم

علی درعرش اعلابی نظیراست/علی برعالم وآدم امیراست

به عشق نام مولایم نوشتم/چه عیدی بهترازعیدغدیراست

بهترین اعمال در روز عید غدیر خم
همچنان صدای پیامبر اکرم(ص) به گوش می‌رسد که فرمود: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه» تا پیام ولایت تا روز قیامت ابلاغ شود، برای این روز بزرگ اعمالی از جمله عقد اخوت و اطعام دادن توصیه شده است.

هجدهم ماه ذی‌الحجه که یادآور ابلاغ پیام امامت و ولایت به آحاد جامعه اسلامی است را عیدالله اکبر و عید آل محمد(ص) هم گفته‌اند که از جایگاه بسی عظیم برخوردار است به گونه‌ای که اعمالی متفاوت از سایر اعیاد دیگر برای آن توصیه شده است،‌آنچه در ادامه می‌آید تنها گوشه‌ای از اعمال عید غدیرخم است:
افطارى دادن
پوشیدن لباس پاکیزه و نو
تبریک و تهنیت

تبسم

امام رضا(ع) فرمود: روز غدیر روز تبسم به روى مؤمنان است، کسى که در این روز به روى برادر مؤمنش تبسم کند، خداوند، در روز قیامت، نظر رحمت به او مى‏‌افکند، هزار حاجتش را برآورده ساخته و قصرى از در سفید برایش بنا مى‏‌کند و صورتش را زیبا مى‏‌سازد.

حمد کردن

دید و بازدید

صدقه دادن

روز غدیر یکى از مستحبات مؤکد صدقه دادن است. امام على(ع) فرمود: فضیلت یک درهم که در روز غدیر داده شود، با فضیلت 200 هزار درهم برابر است.

غسل کردن

علماى شیعه بر استحباب غسل در روز غدیر اجماع دارند و آن را مستحب مؤکد مى‏‌دانند، بهتر این است که غسل در اول روز انجام گیرد.

روزه

مصافحه

امام على(ع) فرمود: وقتى در روز غدیر یکدیگر را ملاقات کردید، به هم دست بدهید و سلام کنید.

برای اطلاع بیشترازاعمال این روزبه مفاتیح الجنان اعمال عیدغدیرمراجعه نمایید.

التماس دعا

علی زیبایی هرسرنوشت است/اگرالگوشودعالم بهشت است

علی زیباترین نام جهان است/علی ذکرلب صاحب زمان است

روایاتی وجودداردکه درآنهابه رهبری وپیشوایی اهل بیت پیامبر اشاره شده است همچنین روایات صریحتری وجودداردکه بیانگرتعدادامامان پس ازپیامبروحتی اسامی آنهاست.
گروه نخست روایات،یعنی روایاتی که تعدادامامان رادوازده امام می شمارد،درمنابع متعدداهل سنت نقل شده است.(همچون صحیح بخاری،صحیح مسلم،سنن ترمذی،سنن ابی داودومسنداحمد بن حنبل آمده است.)برای مثال درصحیح مسلم آمده است که پیامبرخدا(صلی الله علیه وآله وسلم)فرمود:همواره دین خداپابرجاست تاآنکه رستاخیزفرارسدیادوازده جانشین من،که همگی ازقریش اند،راهبرشماشوند.
حال بایدپرسیداین دوازده خلیفه چه کسانی اند؟پاسخ شیعیان دوازده امامی به این پرسش کاملا روشن وخالی ازتکلف است زیرادرنظرآنان کسی جزعلی(علیه السلام)ویازده فرزنداونیست.امااهل سنت درپاسخ به این پرسش بامشکل روبرو هستند،زیراازیک سوامامت فرزندان علی رانمی پذیرندوازسوی دیگربااین واقعیت تاریخی مواجه اندکه نه تعدادخلفای راشدین ونه تعدادحکام بنی امیه ونه بنی عباس،هیچ کدام مساوی عدددوازده نبوده است.ازاین روگروهی ازآنان ناچارشده اندکه باتوسل به پاره ای توجیهات وباحذف ناموجه نام برخی ازحکام بنی امیه،به هرشکل ممکن تعدادآنان رابه دوازده برسانند.یکی ازعلمای اهل سنت درتوضیح دلالت این احادیث،مطلب ذیل راازبرخی محققان نقل می کند:
احادیثی که دلالت می کنندجانشینان پیامبردوازده نفرندازطرق فراوانی نقل شده وبه حدشهرت رسیده است وباگذشت زمان دانسته شدکه مقصودرسول خداازاین سخن خود،امامان دوازده گانه ازاهل بیت وعترت اویند،زیرانمب توان این حدیث رابرجانشینان پس ازاوازاصحابش حمل کرد،چراکه تعدادآنان ازدوازده نفرکمتراست.همچنین نمی توان برحکام بنی امیه تطبیق کردچراکه آنان ازدوازده نفربیشترندو همه آنان جزعمربن عبدالعزیز مرتکب ظلم آشکاربودندونیزآنان ازبنی هاشم نیستنددرحالیکه پیامبرفرمود:«همگی آنان ازبنی هاشم اند» ونمی توان آنرابربنی عباس تطبیق کردچون آنان ازدوازده نفربیشترند…..
بنابراین راهی جزاین نیست که برامامان دوازده گانه ازاهل بیت پیامبر حمل شود،چراکه آنان داناترین،بزرگوارترین وبا تقواترین مردم اهل زمان خودبودندونسب آنان ازهمه برتربودودرنزدخداگرامی تربودند….

خدایا کمک کن چترِ گناه را در بارانِ رحمت

رمضان و غیر رمضانت بسته نگه داریم …

آری ؛ چترها را باید بست ، زیر باران باید رفت …

درمهمانی خداچشم هارا به غیرخداببندیم لطف ورحمت خدارا جوری دیگرببینیم  ورشته بندگی خودراباخدامحکم کنیم دراین ماه که شیطان درغل وزنجیراست مباداخودکاری کنیم که آزادش کنیم واورابرخودمسلط گردانیم  بایدطوق بندگی خدارابرگردن نهیم وازاوبخواهیم دراین مسیریاریمان کند.

روزهای سپید یا ایام البیض، به روزهای سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هر ماه قمری گویند.^[۱] به باور مسلمانان ایام البیض ماه‌های رجب، شعبان و رمضان، دارای فضیلت بسیار می‌باشند. «ایام البیض» یعنی روزهایی که شب‌هایش سفید است. منظور، سیزدهم، چهاردهم و پانزدهم ماه قمری است که «شب‌های مهتاب» دارند.

اعتکاف، محو خود خواهى در امواج بلند خداگرایى و خدمت‏ به امت اسلامى است.  اعتکاف، بیرون رفتن از خانه خویش و مصمم شدن بر حضور در خانه حضرت حق است. عبادتى مستحبى و تقرب جویانه و داوطلبانه است که روزه روز سوم آن رنگ وجوب مى ‏گیرد. اعتکاف، گریز از لذت گرایى و مهار حس خود محورى و برترى جوئى و بازگشت از قبله دنیاگرایان به سمت و سوى قلب و قبله هستى است.خود سازى، محاسبه نفس، توبه و نیایش، نماز و تلاوت قرآن و استمداد از آستان قدس ربوبى از دیگر برکات‏ اعتکاف است.  اسلام، فکر جدایى از زندگى دنیا و گوشه نشینى و کناره گیرى از مردم و به تعبیر دیگر رهبانیت را باطل و ناپسند اعلام کرد، اما اعتکاف را بعنوان فرصتى براى بازگشت‏ به خویش و خداى خویش قرار داد، تا کسانى که از هیاهو و جنجال هاى زندگى مادى خسته مى ‏شوند، بتوانند چند صباحى با خداى خود خلوت کنند و جان و روح خود را با خالق هستى ارتباط دهند .اعتکاف شرایطی را فراهم می کند تا انسانها با توشه معنوى و اعتقادى راسخ و ایمان و امیدى بیشتر، به زندگى خود ادامه داده ، خود را براى صحنه‏ هاى خطر و جهاد در راه خدا آماده سازند ، همیشه با یاد خدا تلاش کنند ، خود را در محضر پروردگار ببینند ، از نافرمانى او بپرهیزند و به سوى سعادت دنیا و آخرت گام بردارند.

خاندان
سيد ابراهيم، معروف به «مجاب» و«ضرير کوفي»، فرزند محمد عابد و نوه امام موسي کاظم(عليه السلام) است.¹ پدرش سيد محمد اهل فضل و عبادت بسيار بود. روزها را روزه مي گرفت و شبها را به عبادت خداوند مي گذراند. از اين رو به عابد معروف شد. هاشميه خدمتکار رقيه دختر امام موسي کاظم(عليه السلام) نقل مي کند:
محمد اهل طهارت و نماز بود. تمام شب را به وضو و نماز مي گذرانيد و صداي ريزش آبِ وضو، به گوش مي رسيد و به نماز مشغول مي شد. پس از مدتي که عبادت مي کرد، ساعتي مي خوابيد و باز وضو مي گرفت و به نماز مي ايستاد و… به همين حال تا بامداد به سر مي برد. هرگاه محمد را مي ديدم به ياد آيه قرآن مي افتادم که خداوند فرموده است: “کانُوا قَلِيلاً مِنَ اللَّيْلِ ما يَهْجَعُونَ”
سيد محمد، همراه برادرش سيد احمد، از جور بني عباس به شيراز پناهنده شد. سيد محمد در شيراز به نگارش قرآن مشغول شد و توانست از اجرت نگارش قرآن، هزار بنده آزاد کند. وي در شيراز فوت کرد² و هم اکنون مزارش در ضلع شمال شرقي حرم مطهر شاهچراغ قرار دارد.
تاريخ ولادت ابراهيم و دوران کودکي او، از چشم مورخان پوشيده مانده است. ابراهيم مجاب، بنابر نقل تاريخ نگاران، اولين سيد فاطمي است؛ که به حاير حسيني هجرت کرد. وي در سال (247هـ.ق.) پس از هلاکت متوکل، خليفه سفّاک عباسي، و در دوران حکومت پسرش منتصر، کربلا را وطن خويش قرار داد. به همين سبب پسر بزرگش سيد محمد، به سيد محمد حائري مشهور شد.
سيد ابراهيم مجاب، جد اعلاي آل فايز است که امروزه به شاخه هاي (آل طعمه، آل نصرالله، آل ضياء الدين، آل تاجر، آل ساعد و آل سيد امين) تقسيم و معروف شده اند.

چرا به سيد ابراهيم، مجاب مي گويند؟
هنگامي که سيد ابراهيم به کربلا منتقل و به حرم حسيني مشرف شد، خطاب به قبر مطهّر امام حسين(عليه السلام) گفت: «اَلسَّلامُ عَلَيکَ يا أَبِي». صدايي شنيد که: و «اَلسَّلامُ عَلَيکَ يا وَلَدِي» لذا به مجاب؛ يعني کسي که او را پاسخ گفته اند، ملقّب شد.
يکي از فرزندان سيد ابراهيم درباره اين واقعه شعري سروده است:
من أين للنّاس مثل جَدِّي *** موسي أو ابن ابنه المجاب
اذ خاطب السبط و هو رمس *** جاوبه بأکرم الجواب
وقتي سيد ابراهيم درگذشت، او را در يکي از صحن هاي حرم مطهّر امام حسين(عليه السلام)دفن کردند، اما بعدها بر اثر توسعه حرم مطهّر که مقداري به مساحت بناهاي حرم افزوده شد، مرقد سيد ابراهيم در رواق غربي حرم قرار گرفت. شخصيتهاي بزرگي از علماي شيعه در رواق سيد ابراهيم مجاب دفن هستند که عبارتند از:
1. سيد عبدالله بحراني؛ صاحب کتاب «الافاضات الحسينيه» و «شرح مختصر النّافع علاّمه حلّي».
2. سيد محسن بن عبدالله بحراني.
3. عالم و شاعر، سيد محمد زيني حسيني.
4. سيد محمد بن محسن بحراني، صاحب کتاب «الفصول البهيّه في بعض اخبار الحجج المرضيه و هداية العباد».
5. سيد محمد مهدي آل طعمه.

سدرة المنتهي:

نام درختي در آسمان هفتم است که در آيه ي 14 سوره ي نجم هم ذکر شده است. «سدرة المنتهي»، لقب امام قائم (عج) است.

پرچم حضرت مهدي هنگام ظهور;

در روايات فراواني ذکر شده که پرچم حضرت مهدي عليه السلام هنگام ظهور، همان پرچم پيامبر اکرم صلي الله عليه وآله است.اهميت اين امر به قدري زياد است که در غيبت نعماني بابي تدوين شده با اين عنوان که پرچم پيامبر بعد از جنگ جمل، باز نخواهد شد؛ مگر به دست قائم عليه السلام. امام صادق عليه السلام درباره آن پرچم به ابوبصير فرمود: «اي ابا محمد! به خدا قسم آن پرچم نه از پنبه است و نه از کتان و نه از ابريشم و نه از حرير، عرض کردم: پس از چه چيزي است؟ فرمود: از ورق (برگ) بهشتي است. رسول خداصلي الله عليه وآله در روز بدر آن را برافراشت، و بعد آن را در هم پيچيد و به علي عليه السلام داد. پس همچنان نزد علي عليه السلام بود تا هنگامي که روز بصره فرا رسيد، آن را برافراشت. پس خداوند پيروزي را نصيب او ساخت. سپس آن حضرت آن را در هم پيچيد و آن اينجا نزد ما است. هيچ کس آن را نخواهد گشود تا آن گاه که قائم عليه السلام قيام کند و چون او قيام نمود، آن را برخواهد افراشت.». و از علي عليه السلام روايت شده، آنگاه که حضرت مهدي عليه السلام پرچم خويش را به اهتزاز در آورد بين مشرق و مغرب براي او روشن خواهد شد.

فرشتگان قيام امام حسين

از روايات استفاده مي شود که فرشتگاني در روز عاشورا، جهت ياري امام حسين عليه السلام نازل شدند؛ ولي به تقدير الهي آن گاه رسيدند که کارزار به پايان رسيده بود؛ از اين رو خداوند آنها را مأمور ساخت تا هنگام قيام منتقم خون امام حسين عليه السلام، در زمين بمانند و چون آن منتقم ظهور کرد، او را ياري کنند و انتقام خون شهيد کربلا را از ستمگران باز ستانند. شعار ايشان «يا لَثاراتِ الحُسَيْن» است.

مليكه

به معني ملکه و شهبانو و نام مادر بزرگوار امام زمان (عج) است. او از طرف مادر نوه «شمعون بن حمون بن صفا» از حواريون مخصوص حضرت عيسي عليه السّلام و وصيّ او به شمار مي رفت. او نامهاي ديگر مانند: نرجس، ريحانه، خمط، صقيل (صقيل)، سوسن، حديث، حکيمه، و مريم نيز دارد، خواهر امام هادي عليه السّلام (حکيمه) او را به عنوان (سيّده) يعني خانم مي خواند. هنگامي که مليکه به خانه امام حسن عسکري عليه السّلام وارد شد. امام هادي عليه السّلام به خواهرش حکيمه فرمود: «او را به خانه ببر و دستورات اسلامي را به او بياموز، او همسر فرزندم حسن عليه السّلام و مادر مهدي آل محمّد صلّي الله عليه و آله و سلّّم خواهد بود، آنگاه به مليکه رو کرد و فرمود: مژده باد تو را به فرزندي که سراسر جهان را با نور حکمتش پر از عدالت و داگري کند، پس از آنکه پر از ظلم و جور باشد». او در سال 261 هجري و به روايتي قبل از به شهادت رسيدن امام حسن عسکري عليه السّلام از دنيا رفت و قبر شريفش در سامراء پشت قبر منوّر همسر بزرگوارش قرار گرفته است.

برکات و اعمال ماه ربیع الاول:

ماه “ربیع الاول” همانگونه كه از اسم آن پیداست بهار ماه ها مى باش

د؛ به جهت اینكه آثار رحمت خداوند در آن هویداست . در این ماه ذخایر بركات خداوند و نورهاى زیبایى او بر زمین فرود آمده است . زیرا میلاد رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم ) در ای

ن ماه است و مى توان ادعا كرد از اول آفرینش ‍ زمین رحمتى مانند آن به خود ندیده است .

از آداب اين ماه است :

1. تمام ماه را در روز تولد پيامبر صل الله عليه و آله با تلاشهاى نيكو و اطاعتهاى گرانقدر و بزرگ ، بزرگ داشته و با پروردگار خود در مورد اين نعمت بزرگ مناجات نمايد.
2. دعا كردن در اول اين ماه با دعاهايى كه روايت شده است از مهم ترين اعمال اين ماه مى باشد.
3. روز هشتم ربيع الاول ، روز وفات امام حسن عسگرى عليه السلام مى باشد. پس سزاوار است در اين روز اندوهگين باشد، بخصوص با در نظر گرفتن اين كه صاحب مصيبت حضرت امام عصر(عج ) مى باشد؛ پس بايد آن امام عليه السلام را با هر زيارتى كه به ذهنش مى رسد زيارت نموده و به امام زمان عليه السلام تسليت بگويد.
4. روز نهم ربيع الاول ، چنانكه در روايت گرانقدرى آمده است ، روز نابودى دشمن خدا بوده و اين روز و خوشحالى در آن فضيلت داشته و روز شادى پيروان آل محمد صل الله عليه و آله مى باشد. سزاوار است كه دوستان آل محمد صل الله عليه و آله شادى خود را در اين روز، به خاطر نابودى دشمن خدا آشكار كنند.
5. روز دهم ربيع الاول ، روز ازدواج پيامبر صل الله عليه و آله با حضرت خديجه عليهاالسلام مى باشد و بر شيعيان لازم است كه به خاطر تاءثير اين ازدواج مبارك و فرخنده ، در خوبى ها و سعادت ها و انتشار نورهاى درخشان و پاك ، آن را بزرگ بدارند.
6. روز هفدهم ربيع الاول ، همان طور كه گفته شد روز ميلاد حضرت رسول صل الله عليه و آله است . از كارهاى مهم اين روز، روزه داشتن اين روز، به خاطر شكرگزارى و به جا آوردن دو ركعت نماز مى باشد كه در هر ركعت آن يك بار سوره حمد، ده بار سوره قدر و ده بار سوره اخلاص مى خواند. سپس در مكان نماز خود نشسته و دعايى را كه روايت شده است را مى خواند.
7. از كارهاى مهم در روز ميلاد پيامبر صل الله عليه و آله ، رعايت آداب عيد و اظهار مراسم شرعى عيدهاى بزرگ است ، تا ديگران اين روز را به عنوان عيد بشناسند.
8. از مهمترين اعمال مهم اين روز به پايان رساندن روز خود با سلام به حاميان و نگهبانان آن روز و به درگاه آنان جهت شفاعت و اصلاح حال تضرع نمودن ، مى باشد